Nihat Malkoç: Rasim Köroğlu'nun Ardından - Şair Rasim Köroğlu - Resmi Websitesi

Büyük şâir Yahya Kemal “Ölüm asude bahar ülkesidir...” dese de hüznümüze hüzün ekliyor ezberlerimizi bozan her yeni ölüm. Seher vakitlerini hüznün simsiyah rengine boyayan sâlâ sesleri ruhumuzu sarsıyor, on üzeri on şidetinde titretiyor. Gönül telimizi koparıyor kökünden. Yüzüne bakmaya doyamadıklarımız, bir de bakıyorsunuz ki toprağa yâr, dostlara ağyar oluyor.

Eskişehirli şâir dostum Halil Gürkan, bakın ne güzel anlatmış ömrün son demlerini: 

Ölüm hafızlara çakılan paslı bir çivi gibidir. Onu her unuttuğumuzda yüreklerimize işleyen sızısı bir şekilde hatırlatır kendisini. Ölümle birlikte geçmişin o siyah beyaz fotoğrafları da silinir hafızalardan. Emr-i Hakk vâki olunca şirazesi bozulur “hayat” denen o muvakkat yapının.

Zamanlı zamansız her şâirin ölümü, bana Tarancı'nın “Sanatkârın Ölümü” isimli o kısa ve sarsıcı şiirini hatırlatır.

2014 Ekim'inin son haftasında ebediyete uğurladığımız Rasim Köroğlu, 1953 yılının Mart'ında Eskişehir'in Beylikova ilçesine bağlı Halilbağı Köyü'nde dünyaya gelmişti. İlk ve orta okulu ilçede okuduktan sonra Ankara'ya gitmiş, orada Öğretmen Okulu'ndan mezun olmuştu. O, bir eğitim neferiydi. 25 yıl boyunca bu millete güzel insanlar yetiştirmiş, iki bin senesinde de emekli olmuştu. Fakat o, eğiti(m)ciliğini ve öğretmenliğini dört duvarla sınırlandırmak istemiyordu. Halka da birşeyler vermeyi arzuluyordu. Bu yüzden kendini şiir alanında yetiştirdi. Şiire öğretmen okulunda öğrenci olduğu senelerde başlamıştı. Son nefesine kadar da birbirinden güzel şiirler yazdı. Fakat sadece iki şiir kitabı çıkardı. Bunlar “Körün Taşı”, ve “Kitabın Ortasından” adlarını taşıyordu.

Merhum Rasim Köroğlu, âşıklık geleneğinin bir gönül elçisiydi. Zengin bir mâzisi olan bu güçlü geleneğe yaptığı hizmetler anlatmakla bitmez. Onun bu köklü geleneğin yaşatılmasında ve geleceğe aktarılmasındaki emekleri büyüktür. Kendisinin âşıklık geleneği üzerine yaptığı araştırma-inceleme çalışmaları mühimdir. Bu hususta gençleri bilinçlendirme gayretleri takdire şayandır. Televizyonlarda yapmış olduğu “Âşıklar Sohbeti” programı bu güçlü geleneğin ayakta kalmasında etkin rol oynamıştır. O, “Taşlama Show” adını vediği sahne programlarında bütün hünerlerini göstererek âşıklığı halka sevdirmiş, onu halkın hafızasında diri ve iri tutmuştur.

Köroğlu, “Televizyon” adlı şiirinde 

Rasim Köroğlu, genç denebilecek bir yaşta, 61 yaşında aramızdan ayrıldı. Fakat kendisinden evvel eşi göçmüştü bu yalan dünyadan. Yani o, hanım acısını da yaşamış bedbaht bir insandı. O, şâir hassasiyetiyle bu acıyı şiirlerine yansıtmış, eşinin ölümü üzerine şu hüzünlü şiiri yazmıştı: 

Tabiatta her ne varsa ölüm moduna girdiği, ağaçların yapraklarını döktüğü hüzünlü bir sonbahar günü ebediyete uğurladığımız Rasim Köroğlu, son dönem halk şiirimizin ustalarından biriydi. Sazı yoktu; ama sözündeki derinlik, sazın boşluğunu da fazlasıyla dolduruyordu. Zira o, müteşâir (kendini şâir zanneden, şâirlik taslayan) değil, güçlü şiirlere imza atan gerçek şâirdi.

Merhum Rasim Köroğlu'nun halk şiirine olan sevgisi ve muhabbeti tarif edilemeyecek kadar çoktu. Bu alanda kalem oynatan geniş bir dost halesi vardı. Heceyi onun kadar kusursuz ve ahenkli kullanan şâir azdı®. O, koşma nazım şeklinin “taşlama” türünde güçlü bir otoriteydi.

Taşlama deyip de geçmeyin. Bir mayın tarlasını ve ateş çemberini andırır hiciv. Edebiyatımızın en tehlikeli sahasıdır o. Ona yergi, hiciv, satir de denir. Kişilerin ve cemiyetin bozuk ve aksak yönlerini alaycı ve sert bir dille eleştirmektir taşlama. Herkes aşk ve övgü şiiri yazar. Zira insanları övmek, işin en kolay olanıdır. Fakat hiciv yazmak yürek ister. Çünkü insanları tenkit etmek, onları karşımıza almak her zaman riskli ve tehlikeli bir uğraş olmuştur. Zülfü yâre dokundun mu başına gelecekleri de düşünmen lâzım. Bu sahada kalem oynatanların sayısı, övgü ve aşk şiiri yazanlarla kıyaslanmayacak kadar azdır. Bunun tek sebebi hicvin riskli oluşu değildir. Bu sahanın boş olmasının bir sebebi de bu türün, diğer türlere göre, büyük bir ustalık ve hüner gerektirmesidir.

Hiciv sahasında zirve olmuş şahsiyetlerin başında Divan şâiri Nef'i gelir. Nef'i'nin ölümü de bu sebepten olmuştur. Sihâm-ı Kazâ (Kaza Okları) adlı eserinde yazdıklarından dolayı zamanın paşalarından Bayram Paşa tarafından sarayın odunluğunda boğdurularak öldürülmüştür. Bir diğer hicivci de,

Gerçek bir hiciv ustasıydı Rasim Köroğlu. Tıpkı Şâir Eşref gibi bu alanda alabildiğine ileri giderek kendini bile defalarca hicvetmişti. 

Merhum Rasim Köroğlu'nun hicvetmediği kesim yok gibidir. Onun o sipsivri hiciv oklarından, günümüz kadınları da kendini kurtaramaz. 

Türk toplumundaki gelin kaynana anlaşmazlığı meşhurdur. Gelin ağzıyla kuş tutsa kaynanaya bir türlü yaranamaz. Kaynana ne yaparsa yapsın gelini ondan memnun kalmaz. İkisi de adeta buluttan nem kapar. Bu iki insan, her nedense karakter olarak zıt yaratılıştadır. Bu can sıkıcı didişme edebiyatımızda şiirlere, manilere, hikâye ve romanlara konu olmuştur. Rasim Köroğlu böyle bir malzemeyi bulur da şiirlerinde işlemeden bırakır mı hiç? Bırakmamış elbette. O, “Bitti Bitecek” adlı şiirini, kendi evini merkez alarak yazmış, bu şiirde bütün gelin-kaynanaların duygularının tercümanı olmuştur: 

Şiir duyguların en yoğun hâli, özün özüdür. Meyve suyu değil, meyvenin ta kendisidir. Bazen sayfalar dolusu bir yazının ifade edemediğini, usta bir şâir, bir dörtlükte dile getirir. Köroğlu'nun “Araba, Futbol, Bizim Arkadaş” gibi şiirleri bu duygu yoğunluğuna birer örnektir.

Hiciv sahasında az sayıdaki güçlü otoriteden biri olan merhum Abdurrahim Karakoç'un şu ifadeleri merhum Rasim Köroğlu'nu en iyi anlatan sözlerdir. “Rasim Köroğlu, heceyle şiir yazıyor ama daha çok hicve yönelmiş... Hani, saf ve halis Anadolu ağzıyla yazdığı hicivler de yabana atılacak türden değil. Aksine, usta bir şâir... Konuları ironik şekilde dramatize etmesi son derece güzel. İncelikler içinde günümüzü eleştiren Köroğlu, halkımıza kendilerini gösteriyor.”

Merhum Karakoç'un da dediği gibi Rasim Köroğlu, aslında bizi bize anlattı. Onun ruhu, halka tutulan bir aynaydı. Aynadan yansıyanlar halkın öz yaşantısıydı. Anlattıklarında mutlaka abartmalar olmuştur. Zaten şiir her şeyi olduğu gibi gösterseydi bugünkü kadar sevilerek okunan bir tür olmazdı. Fakat o, ateş yanmayan yerden duman tüttüren bir şâir değildi. İyi bir gözlemciydi.

Günümüzde ölçülü ve kafiyeli şiire (halk şiirine) merak salanların Yunus Emre, Karacaoğlan, Pir Sultan Abdal, Dadaloğlu, Erzurumlu Emrah, Âşık Veysel, Necip Fazıl Kısakürek, Faruk Nafiz Çamlıbel, Şeref Taşlıova, Süleyman Çobanoğlu ve Rasim Köroğlu gibi, şiirde güçlü bir şiirsel altyapıya sahip şâirlerin şiirlerini okuması, onlara öykünerek belli bir süre sonra da kendi seslerini bulması gerekir. Aslında bu iş, usta-çırak ilişkisine dayanıyordu. Ama artık o gelenek işlemez oldu.

Ülke genelinde düzenlenen birçok şiir yarışmasında ödüller kazanan Rasim Köroğlu'nun hicivleri ön planda olsa da o, duygusal ağırlıklı ve sosyal temalı şiirler de yazmıştır. “Atatürk, Bayrak, Öğretmen, Saçların, Çocuklarımız, Türk'ün Askeri” bunlardan sadece birkaçıdır.